نکته‌ای که گاها والدین به اشتباه برداشت می‌کنند، یکسان بودن دو رشته گفتار درمانی و روانشناسی است، در صورتی که این دو رشته کاملا مجزا از هم هستند. اما در عین حال ممکن است  در بعضی از زمینه‌ها با همدیگر ارتباطاتی داشته باشند. مجموعه خانه رشد با در اختیار داشتن مجموعه ای از مجرب ترین گفتاردرمانگران ایران، به ارائه خدمات در این زمینه به خانواده‌ها می‌پردازد. گفتاردرمانی آنلاین یکی از زیرمجموعه‌های رشته‌های توانبخشی می‌باشد که به آسیب شناسی، ارزیابی و درمان اختلالات مختلف مرتبط با گفتار و زبان می‌پردازد. به فردی که در این رشته تحصیل می‌کند گفتار درمانگر می‌گویند. گفتاردرمانگران تلاش مستمری برای بهبود مهارت‌های ارتباطی، گفتاری و زبانی کودکان و همچنین بزرگسالان دارند و در این زمینه ممکن است با متخصصین مختلفی از جمله کاردرمانگر در تماس باشند.

به طور کلی منظور از اوتیسم خفیف در نوجوانی چیست؟

فرد نوجوانی که مبتلا به اوتیسم خفیف  است ممکن است در توانایی های آکادمیک عملکرد قابل قبولی داشته باشد اما در تعاملات اجتماعی با مشکل روبرو باشد. همچنین وجود مشکلات حسی نیز گزارش شده است. این افراد ممکن است در تغییر قوانین کلاس و مدرسه یا سازگاری با آن ها مشکل داشته باشند. ممکن است به صداهای بلند یا نور زیاد واکنش بیش از حد نشان دهد یا به روتین های خاصی همواره پایبند باشد.

معیارهای تشخیصی اوتیسم خفیف چیست؟

افراد مبتلا به اوتیسم خفیف، در سطح ۱ در نظر گرفته می شوند. در سطح ۱، فرد مبتلا به اوتیسم نیاز به حمایت کمتری نسبت به سایر سطوح شدت دارد. البته باید توجه داشت افراد مبتلا به اوتیسم خفیف ممکن است در برخی موقعیت ها نیاز به حمایت کم و در برخی موقعیت ها نیاز به حمایت بسیار داشته باشند.

نوجوانان مبتلا به اوتیسم تغییرات شدیدتری در خلق و خو نشان می دهند در نتیجه والدین و اطرافیان با در نظر گرفتن این ویژگی ها باید اقدامات لازم را در جهت حمایت از آن ها فراهم کنند.

در ایجاد اعتماد بنفس در ارتباطات اجتماعی در نوجوان خود بکوشید.

نقاط قوت نوجوان خود را مورد هدف قرار دهید و آن ها را تقویت کنید.

تفاوت های آن ها را بشناسید و هرگز از مقایسه استفاده نکنید.

به او محبت کنید و همواره از او حمایت کنید. در صورت مواجهه با جالش های نوجوانی با متخصص یا درمانگر خود مشورت کنید.

در پایان توجه داشته باشید که علائم ذکر شده در جهت آگاهی شما از نشانه های اوتیسم در نوجوانان است و وجود یک یا دو مورد از آن ها وجود اوتیسم را تضمین نخواهد کرد. در صورت مشاهده علائم و ویژگی های قابل توجه در نوجوان خود به متخصص مربوطه مراجعه کنید.

از زمانی که دلبند شما متولد می‌شود، مهارت‌های ارتباطی در او شروع به شکل گیری می‌کنند. به بیان دیگر، آنچه که یک گفتاردرمانگر  برای بررسی چگونگی رشد گفتار و زبان در کودک در نظر دارد، صرفا گفتار و تظاهرات ظاهری مربوط به فعل حرف زدن نمی‌باشد! کودک در ابتدا با استفاده از مجموعه‌ای از مهارت‌هایی که به آن‌ها مهارت‌های پیش زبانی می‌گوییم، شروع به ارتباط گیری با محیط اطراف می‌کند. از جمله این مهارت‌ها می‌توان تقلید، توجه مشترک، تماس چشمی، نوبت گیری و … را نام برد. سپس از حدود یک سالگی، کلمات وارد دنیای ارتباطی کودک می‌شوند و از حدود ۲ سالگی، گفتار کامل تری شکل می‌گیرد. به بیان دیگر از حدود ۲ سالگی کودک به مرور ترکیب کلمات را آغاز می‌کند.

گفتاردرمانگران مجموعه خانه رشد به صورت تخصصی مهارتهای کودک را در هر بازه سنی بررسی و ارزیابی کرده و در صورت نیاز به ارائه درمان‌های تخصصی می‌پردازند.

یکی از شایع ترین اختلالات گفتار و زبان است که در دنیای امروز خانواده‌ها نسبت به وجود آن در کودکان خود دغدغه زیادی دارند. مشخصه اصلی این اختلال گفتار و زبان در سنین پایین تر عدم دارا بودن مهارت‌های پیش زبانی از جمله تماس چشمی و توجه مشترک و در سنین بالاتر عدم برقراری ارتباط کلامی و غیر کلامی با دنیای اطراف است. کودکان دارای اتیسم جدای از ضعف در مهارت‌های گفتار و زبان ممکن است در سایر موارد نیز به مشکلات جدی برخورد کنند و به صورت کلی استقلال زیادی در زندگی خود ندارد. اما نکته‌ای که بسیار مهم و کلیدی است، این است که اتیسم پایان دنیا نیست و با همکاری خانواده، گفتاردرمانگر، کاردمانگر و … می‌توان تا حدودی مشکلات این کودکان را کمتر و کمتر کرد. 

مجموعه خانه رشد نیز در زمینه ارزیابی، تشخیص و درمان اختلال اتیسم همراه و همپای خانواده ها می‌باشد. 

تشخیص رسمی و قطعی برای اوتیسم خفیف وجود ندارد اما با وجود مشخصه های خاصی که برای این اختلال در نظر گرفته شده است می توان به وجود آن شک کرد و با مراجعه به متخصص و انجام مشاهدات لازم و مصاحبه با والدین و مراقبین به تشخیص دقیق تری دست یافت. محققین بیان کردند که علائم اوتیسم قبل از سه سالگی بروز می کنند اما گاهی اوقات نشانه ها به قدری خفیف هستند که نادیده گرفته می شوند و ممکن است بعد از سه سالگی و با افزایش سن با تغییر در نشانه ها مورد توجه قرار گیرند.